علل و نتایج تعارض در مدیران پرستاری بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران

مقدمه: تعارض مخرب و غیر سازنده در پرستاری با پیامدهایی نظیر استرس و فشارهای روحی همراه است که می‌تواند موجب نارضایتی، غیبت و حتی ترک خدمت پرستاران، کاهش کیفیت مراقبت بیمار، نارضایتی بیماران و تشدید بیماری و مرگ آنها شود. این پژوهش با هدف تعیین میزان تعارض و علل آن در مدیران پرستاری (مترون‌ها، سوپروایزرها و سرپرستارها) انجام شد. روش بررسی: این پژوهش توصیفی- تحلیلی به صورت مقطعی در سال 1394 بر روی 269 نفر از مدیران پرستاری بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. میزان تعارض مدیران پرستاری با استفاده از یک پرسشنامه محقق ساخته معتبر تعیین شد. تحلیل داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS در دو سطح آمار توصیفی و استنباطی انجام شد. یافته‌ها: میانگین میزان تعارض در بین مدیران پرستاری بیمارستان‌های دانشگاه علوم پزشکی تهران 80/ 2 از 5 امتیاز (متوسط) بود. در بُعد سازمانی، بار کاری زیاد، محدودیت منابع و قوانین و مقررات پیچیده و نامناسب و در بُعد فردی اختلاف در سطح دانش، توانایی‌ها، مهارت‌‌ها و ویژگی‌های شخصیتی مدیران پرستاری بیشترین تعارض را ایجاد کردند. حدود 84% تعارض مدیران پرستاری بیمارستان‌ها ناشی از عوامل سازمانی بود. تعارض در بخش‌های داخلی قلب، پیوند، اطفال، اتاق عمل و عفونی زیاد بود. میزان تعارض در بیمارستان‌های تخصصی بیشتر از بیمارستان‌های عمومی بود. بین میزان تعارض ادراک شده توسط مدیران پرستاری و تمایل آنها به ترک بیمارستان رابطه آماری معناداری مشاهده شد (127/ 0r= و 03/ 0p=). بحث و نتیجه‌گیری: میزان تعارض در مدیران پرستاری در حد قابل قبولی است. مدیران پرستاری با آگاهی از علل و نتایج تعارض باید سطح تعارض را در واحد کاری خود در حد بهینه نگه دارند تا منجر به بهبود بهره‌وری شود.